In mijn tijd bij het National Model United Nations-programma was het een veelgehoord voorstel; een informatiecampagne. Ongeacht het denkbeeldige mandaat, of hoe vrekkig de delegatie uit Singapore met z’n denkbeeldige geld omging, kwamen de handen altijd wel op elkaar voor het creëren van denkbeeldig bewustzijn, ook bij delegaties die struikelden over elke zandkorrel. Misschien omdat iedereen impliciet begreep dat – nog meer dan een denkbeeldige task force met een vaag acroniem – ‘educating people’ en een wassen neus was. Zijn die effecten bij echte rijksvoorlichtingscampagnes net zo denkbeeldig?