De mythe van de grote boze menigte: van de Bastille tot cancelcultuur

Weinig ideeën hebben het afgelopen jaar meer tot de collectieve verbeelding van het internet gesproken dan ‘cancelcultuur’. De gemiddelde mediaconsument wordt overspoeld met voorbeelden. Onlangs werd Laurens Buijs bijvoorbeeld ineens een bekende Nederlander. Nadat de docent aan de Universiteit van Amsterdam op Twittersuggereerde dat een non-binaire identiteit helemaal niet bestaat, kreeg hij bakken kritiek over zich geen. In de verdediging gedrukt schreeuwde Buijs vervolgens moord en brand over hoe hij gecanceld werd. Daarna speelde zich een bekend draaiboek af. Een explosie aan nieuwe volgers voor Buijs, jubelende steunbetuigingen van rechtse politici, een opiniestuk in NRC en een plekje aan talkshowtafels om te vertellen hoe hem de mond gesnoerd is. Van Johan Derksen tot de Meilandjes, van JK Rowling tot Ellen DeGeneres, cancelen lijkt inmiddels vast onderdeel van onze cultuur.

De mythe van de grote boze menigte: van de Bastille tot cancelcultuur

Hoe disproportionele aandacht voor valse beschuldigingen het beeld rondom seksueel geweld verdraait

In het volgende artikel worden onderwerpen en terminologie gebruikt die als schokkend kunnen worden ervaren.

Onderwerpen: Seksueel geweld en zelfdoding

Ongeveer vijf jaar geleden, op 16 oktober 2017, zette een tweet van Alyssa Milano een cultuurverandering in werking die voelbaar was van Hollywood tot Hilversum. In haar tweet nodigde ze slachtoffers van seksueel geweld uit de stilte te doorbreken en de magnitude van dit probleem bloot te leggen. Onder de slogan ‘me too’ werden duizenden stemmen verbonden tot één luide schreeuw om verandering. In Nederland volgde grootschalige onderzoeken naar bedrijfscultuur en normen en waarden. Ook betekende dit het einde van de carrière voor een handje vol ‘has-beens’ uit de muziek- en sportwereld.

Hoe disproportionele aandacht voor valse beschuldigingen het beeld rondom seksueel geweld verdraait