Wat is het toch eigenlijk heerlijk om een Jonge Democraat te zijn. Op onze congressen en in onze appgroepen hebben we het over de grootste, maar ook de meest niche onderwerpen: diplomatieke spanningen tussen verre landen X en Y, of je wel of geen soep over een Vermeer mag gooien, of over de staatsrechtelijke positie van het koningshuis. Tegelijkertijd gaande in onze eigen steden en dorpen: stijgende kinderarmoede, schending van kinderrechten in het lokale AZC of woekerende wachtlijsten in de GGZ. Hebben wij als politiek betrokken jongeren, met toegang tot de de facto tweede machtspartij van Nederland, niet de plicht om vaker eens iets te doen aan de échte problemen van onze generatiegenoten?