Muisstil vertrok de klas uit het lokaal; er was hooguit wat gefluister. De beelden van zonet hadden erin gehakt. Mijn stagebegeleider had zijn les aan vwo-3 over de Tweede Wereldoorlog afgesloten met de beelden die de geallieerden hadden gemaakt van de bevrijding van de vernietigingskampen in Polen. Tot de dag van vandaag blijft deze les van acht jaar geleden voor mij een voorbeeld hoe je de monsterlijke werkelijkheid van deze oorlog kan overbrengen.

Het lijkt alweer een tijdje geleden dat de Britten het referendum hielden over een groot internationaal verdrag (altijd een slecht idee natuurlijk), maar in 2016 stemde een minieme meerderheid er voor om de E.U. te verlaten. Dit leidde gelijk tot paniek in binnen- en buitenland, de Pond daalde in waarde, Europese bedrijven schoten in de stress over handel en Eurofiele politici gingen piekeren over de eenheid van de unie. Dat was bijna drie jaar geleden, Brexit is een fact of life geworden en de Britten stellen hun uittreden toch nog maar even uit. Maar komt er van uitstel ook afstel?

De VVD is voor de aankomende verkiezingen een oerconservatieve weg ingeslagen. De toverwoorden: beschermen én vasthouden. Het beschermen van onze banen. Het vasthouden van onze cultuur. Dat moeten we bovendien sámen doen. Want wat is Nederland toch kwetsbaar, zo redeneert de VVD.

Terwijl de media is geboeid door de demonstratiegolf van de afgelopen weken: gele-hesjes, klimaatspijbelaars, (en in mindere maten) vakbondsprotesten. Zou ik het graag willen hebben over de tijd waarin politici met het honoreren van een tandeloos klimaatakkoord, menig burgerbeweging hebben voortgebracht.