De mythe van de grote boze menigte: van de Bastille tot cancelcultuur

Weinig ideeën hebben het afgelopen jaar meer tot de collectieve verbeelding van het internet gesproken dan ‘cancelcultuur’. De gemiddelde mediaconsument wordt overspoeld met voorbeelden. Onlangs werd Laurens Buijs bijvoorbeeld ineens een bekende Nederlander. Nadat de docent aan de Universiteit van Amsterdam op Twittersuggereerde dat een non-binaire identiteit helemaal niet bestaat, kreeg hij bakken kritiek over zich geen. In de verdediging gedrukt schreeuwde Buijs vervolgens moord en brand over hoe hij gecanceld werd. Daarna speelde zich een bekend draaiboek af. Een explosie aan nieuwe volgers voor Buijs, jubelende steunbetuigingen van rechtse politici, een opiniestuk in NRC en een plekje aan talkshowtafels om te vertellen hoe hem de mond gesnoerd is. Van Johan Derksen tot de Meilandjes, van JK Rowling tot Ellen DeGeneres, cancelen lijkt inmiddels vast onderdeel van onze cultuur.

De mythe van de grote boze menigte: van de Bastille tot cancelcultuur

Wat Shakespeare’s Coriolanus ons leert over de staat van de Nederlandse politiek

Het is inmiddels meer dan een week geleden dat Nederland naar de stembus vertrok, wat resulteerde in een uitslag die door velen ‘historisch’ werd genoemd. Onterecht, want politieke verdeeldheid is immers van alle tijden. Zo blijkt ook uit Coriolanus, een vierhonderd jaar oud toneelstuk, waarbij de spanning tussen het volk en de politiek centraal staat. Waar in Coriolanus de politiek de wensen van het volk negeert, lijkt het de coalitie niet gelukt te zijn om hun boodschap succesvol over te brengen op de Nederlandse kiezer. De vraag is dan ook wat de politiek kan leren van dit verhaal. Houden wij, net als Coriolanus, onze oogkleppen op voor de wensen van de samenleving of stellen we ons kwetsbaar op en gaan we het gesprek aan, ook buiten verkiezingstijd?

Wat Shakespeare’s Coriolanus ons leert over de staat van de Nederlandse politiek

Ontspoorde treinen, reverse Robin Hoods, en Great Men: een boekessay over Ayn Rands’ Atlas Shrugged

Twee weken geleden ontspoorde er in Ohio een trein met gevaarlijke stoffen. De trein brandde voor meer dan twee dagen, waarbij giftige stoffen de lucht zodanig vervuilde, dat er duizenden omwonenden geëvacueerd moesten worden. Voor hen is het nog onzeker wat de gevolgen zijn voor hun gezondheid. Het is jammer dat deze ramp te voorkomen was geweest: de trein had geen elektronische remmen. In 2014 werden treinen die ontvlambare stoffen vervoerden verplicht deze te bezitten. Trump draaide in 2017 die wetgeving echter terug na een succesvolle lobby van de spoorwegindustrieën, ondanks dat de National Transportation Safety Board hiertegen adviseerde.

Ontspoorde treinen, reverse Robin Hoods, en Great Men: een boekessay over Ayn Rands’ Atlas Shrugged

Eenpersoonshuishoudens, verstopte treintoiletten en de wederopstanding van het Romeinse Rijk; een boekessay over Houellebecq’s Soumission

Door Nikki FredrikszDit artikel is ook als audio beschikbaar: luister hier naar het artikel

IS op scootertjes

Tijdens de middelbare school werkte ik in een hondenbrokkenfabriek op een achterafweggetje vlakbij Bodegraven. Elke zaterdagochtend verpakte ik in het gezelschap van een tiental andere tieners zakjes in doosjes, doosjes in grote dozen en de stapels grote dozen in cellofaan. Het werk was niet interessant, maar het was wel gezellig. De inpakploeg was een gemêleerd gezelschap van boerenzonen, pedante gymnasiasten (ik incluis), fundamentele christenen en alles wat hier tussenin zit. Discussies kwamen regelmatig voor en ik herinner me er één nog erg goed. Een paar jongens deden een Marokkaans accent na en Sam vond dit het juiste moment om de stelling te poneren dat alle Marokkanen het land uit moesten.[1] Op de vraag waarom hij dat vond antwoordde hij dat hij geloofde dat IS Alphen aan den Rijn op scootertjes zou binnenrijden en veroveren als er niks werd gedaan. Dit vonden we allemaal hilarisch, we lachten over het beeld van de stoet scooters met IS-vlaggen die het meest gemiddelde stadje van Nederland zouden binnenrijden. Sam heeft de rest van de dag nauwelijks meer iets gezegd.

Eenpersoonshuishoudens, verstopte treintoiletten en de wederopstanding van het Romeinse Rijk; een boekessay over Houellebecq’s Soumission

Corona, de autogordel en Sisyphus: een essay 

Als ik in een auto stap, doe ik mijn gordel om. Een aard van risicomijding, net zoals een airbag. Een stap om de dood en letsel te vermijden. In principe zou men in nog veel extremere mate risico’s kunnen mijden. Denk aan de veel stevigere achtbaanbeugels, een ‘luchtpak’, of een helm (eventueel met doorzichtige gezichtsbedekking, zoals motorrijders). Gewoonweg voor extra bescherming! Men kan ook gladweg níet in de auto stappen. Dat doen wij echter niet. De gordel en de er recenter bijgekomen (nog) niet wettelijke verplichte airbag blijken voor de massa een genoeg aan risicomijding. De gevolgen van dien worden geaccepteerd. 

Corona, de autogordel en Sisyphus: een essay 

Gestructureerd maar ondoorgrondelijk

Sinds de kredietcrisis van 2008 heeft de economie een aanzienlijke groei meegemaakt en is de financiële industrie voorzien van een uitgebreide markt van zogenoemde gestructureerde producten: een combinatie van leningen, obligaties, aandelen en derivaten, waar enkel de beste wiskundigen een touw aan vast kunnen knopen. Wat de grotere gevolgen zijn van zulke producten blijft onduidelijk, hetgeen de nodige zorgen bij economen opwekt met oog op een toekomstige crisis, zeker als men kijkt naar het verleden. Maar wat zijn de risico’s van dit soort producten? En wat is het effect ervan op de economie in het algemeen?

Gestructureerd maar ondoorgrondelijk

Motie-uitslagen op social media; listen voor kortzichtigen

Men spot ze alsmaar vaker op een verscheidenheid aan sociale media: landelijke én lokale politieke stemmingsuitslagen. Bepaalde politieke partijen, maar ook politiek onafhankelijke accounts, plaatsen deze resultaten steeds meer. Sinds februari 2021 bestaat er nota bene een instagram-account genaamd “Check je stem“, dat uitsluitend deze uitslagen plaatst en intussen al meer dan 45 duizend(!) volgers heeft (waaronder een aantal prominente politici).

Motie-uitslagen op social media; listen voor kortzichtigen

De stille pijn van de afrekencultuur

Vanuit maagdelijke belangstelling vroeg ik onlangs gedurende een avondmaaltijd, aan de jongen die recht Tegenover mij zat, hoe het zit rondom LHBTI+’ers in Moldavië; zijn land van herkomst. Hij wierp een inspecterende en als je het zo wil, zelfs ontdane blik op mij en zei dat hij over die kwestie niet wil spreken en de westerse omwenteling met het LHBTI+-gedoe niet aanmoedigt. Als reden daarvoor gaf hij dat dat wat die mensen willen tegen de natuur van de mens ‘an sich’ in gaat.

De stille pijn van de afrekencultuur

#stemopeenvrouw dreigt nu vooral voor mínder diversiteit te zorgen

De #stemopeenvrouwcampagne is een van de meest succesvolle campagnes uit de Nederlandse politiek op dit moment. Bij bijna elke lokale, provinciale en landelijke verkiezing worden extra vrouwen tot onze volksvertegenwoordiging verkozen. Het succes van de actie dreigt nu echter vooral voor minder diverse politieke vertegenwoordiging te zorgen.

#stemopeenvrouw dreigt nu vooral voor mínder diversiteit te zorgen