“Floppy Johnson can’t get an election” kopte het conservatieve schandaalblad The Scottish Sun op 5 september, verwijzend naar het penis-eufemisme ‘Johnson’ en erectiestoornissen. Een dag eerder had het Britse Lagerhuis met twee stemmingen premier Boris Johnsons’ (Conservatives) plannen voor een Brexit op 31 oktober gedwarsboomd: Een wetsvoorstel tegen een No Deal-Brexit werd aangenomen, terwijl een voorstel voor vervroegde verkiezingen op 15 oktober werd verworpen. Op het eerste gezicht een overwinning van de oppositie. Maar, zoals oppositieleider Jeremy Corbyn (Labour) en rijzende ster Jo Swinson (Liberal Democrats) hun achterban al waarschuwden: deze stemmingen bieden geen enkele garantie dat Johnson zijn zin niet doordrukt. Anders dan in Nederland heeft de premier namelijk veel ruimte om naar eigen dunk te regeren en, althans in theorie, heeft het parlement schrikbarend weinig middelen om dat in te perken. De enigszins kinderachtige kop van het schandaalblad was daarom ook nog eens te kort door de bocht: Johnson heeft helemaal geen Viagra nodig om te presteren. Hij kan alsnog verkiezingen forceren door het vertrouwen in zijn eigen regering op te zeggen, de EU dwingen zijn land het lidmaatschap te ontnemen, of simpelweg de wet van de oppositie negeren en geen uitstel vragen voor de Brexit, zodat 31 oktober alsnog het definitieve einde van het EU-lidmaatschap zal zijn. Stuk voor stuk smerige politieke trucjes, maar niets onconstitutioneels.