JD, G2 en K3: Een terugblik op het Wintercongres 2022

Het was terug naar het oude nieuwe normaal op de 91e Algemene Ledenvergadering van de Jonge Democraten, dat zich weer online afspeelde. Terwijl voor het thema aan duurzaamheid werd gedacht, bleek juist corona helaas duurzamer dan gedacht. Het mocht de pret drukken, maar doordat de staf en de aanwezigen via Zoom net zo hard terugduwden, werd het toch een succesvol congres.

JD, G2 en K3: Een terugblik op het Wintercongres 2022

Nederlandse ontwikkelingssamenwerking moet doorontwikkeld worden, ook bij een naderende recessie

Nederlandse ontwikkelingssamenwerking (OS). Het lijkt veel in absolute aantallen (4,76 miljard inclusief verwante zaken als noodhulp), maar weinig als percentage van het BNP (0.61%). Het lijkt dan weer veel als blijkt dat alleen irritant eerzame Scandinavische landen beter scoren, en het lijkt dan weer weinig als je bedenkt dat het volgens de Europese norm eigenlijk 0.7% moet zijn. 4,76 miljard blijkt net genoeg om ons kapitalistische schuldgevoel af te kopen, maar niet genoeg om structurele verandering teweeg te brengen -in ieder geval in de ogen van cynici die het dan maar beter vinden om de hele tent op te doeken.

Nederlandse ontwikkelingssamenwerking moet doorontwikkeld worden, ook bij een naderende recessie

Recensie: De houdgreep houdt aandacht vast, maar is qua lengte meer een potje armpjedrukken

De media kan niet mét rechtspopulistische partijen leven, maar ook niet zonder. Dat lijkt tenminste de strekking te zijn uit De Houdgreep: de haat-liefdeverhouding tussen de media en populistisch rechts, van journalisten Anet Bleich en Natascha van Weezel. Deze schrijvers slash redacteuren voor de Volkskrant en het Parool zijn gevraagd door het bestuur van Nieuwspoort en de Commissie Democratie en Debat inzicht in dit vraagstuk te verschaffen. Dat lukt best goed, al is het dunne boek niet veel meer dan de som van haar delen.

Recensie: De houdgreep houdt aandacht vast, maar is qua lengte meer een potje armpjedrukken

“De jongste loot aan de democratiese tak”. Een terugblik op de allereerste DEMO (1984)

Deze week is het exact 37 jaar, 9 maanden en een paar dagen geleden dat de eerste DEMO in de brievenbus bij 500 kersverse JD-leden verscheen. Het was een andere tijd; uit die brievenbus hingen nog touwtjes, de sterkste schouders droegen de grootste schoudervullingen en je schreef redactie nog met een ‘’k’’. Zijn er voor de DEMO-redactie, met een nieuw jaar in het vooruitzicht, nog lessen te trekken uit deze papieren bakermat?

“De jongste loot aan de democratiese tak”. Een terugblik op de allereerste DEMO (1984)

Het 92e congres van de JD: Bruggen bouwen, breken of vooral onderhouden?

‘’Het roer om; bouwen aan een nieuwe toekomst’’. Het was een toepasselijke slogan voor een zomercongres in Rotterdam; een havenstad die na de tweede wereldoorlog ook het menige heeft moeten opbouwen. Natuurlijk is de JD bij lange na niet in een vergelijkbaar verval als het Rotterdam van 1945, desalniettemin werd tijdens het zonnige weekend niet helemaal duidelijk in hoeverre het roer nou daadwerkelijk omgaat.

Het 92e congres van de JD: Bruggen bouwen, breken of vooral onderhouden?

We mogen de échte klimaatdrammers best een beetje dankbaar zijn

‘’Ik ben er niet om aardig gevonden te worden, ik ben er (…) om rete-vervelend te zijn, want rete-vervelende mensen kunnen grote maatschappelijke veranderingen teweegbrengen”, aldus Jelle de Graaf van Extinction Rebellion. Woensdag lijmde hij zich vast aan de Jinek-tafel, de dag erop besmeurden drie Belgen (de glasplaat van) het meisje met de parel van Johannes Vermeer. Vervelend zijn is gelukt. Je kan veel maken in dit land, maar kunst niét beschadigen is voor de meesten blijkbaar een brug te ver. Ook voor de politiek, die tot nu toe wijselijk zijn mond houd. Wijselijk, maar laf. 

We mogen de échte klimaatdrammers best een beetje dankbaar zijn

Recensie: Nieuwe kruisvaarders; in de reis naar volledigheid valt het centrale thema nog weleens uit de zadeltas

Het lijkt weleens of de meeste populisten de jaren vijftig het summum van de beschaving vinden. Wie dat al ver van de realiteit af vind staan kan zich beter schrap zetten voor de de politieke idealen die worden beschreven in Nieuwe kruisvaarders. In het boek van journalist en voormalig strenggelovige Sander Rietveld, dat de wereld van orthodox christelijken onder de loep neemt, komen doodleuk citaten voor als ‘’We dromen van iets dat nog mooier en volmaakter is dan de middeleeuwen’’. Het boek weet de christelijke onderstromen in moderne, populistische bewegingen goed te ontbloten, maar verzandt net iets te veel in randzaken en systematische uiteenzettingen om echt een centraal punt mee te geven. 

Recensie: Nieuwe kruisvaarders; in de reis naar volledigheid valt het centrale thema nog weleens uit de zadeltas