“Zo, de verkiezingen zijn over, tijd voor wat meer rust” dacht ik op 18 maart. Naïef, zo bleek, want niets was minder waar. En hoe dat komt weten we volgens mij allemaal: de afgelopen tijd lijkt het wel alsof de politiek met een fijne kam helemaal wordt doorplozen. Helaas blijkt dit terecht: er blijven lijken uit de kast komen. Het gaat daardoor al weken over de bestuurscultuur in Den Haag, over dualisme en over vertrouwen en dit brengt veel onrust met zich mee. En hoewel we er mee doodgegooid worden, vind ik het toch belangrijk om er in deze voorzittershamer tijd aan te besteden. Want als jongeren moeten wij volgens mij onze stem gaan laten horen.

Om het vertrouwen in elkaar te herstellen bleek er maar een optie: er moest een oud paard van stal gehaald worden: Herman Tjeenk Willink. Hij leek de enige te zijn die in staat is om het vertrouwen tussen de partijen te herstellen. En hiervoor neemt hij rustig de tijd. Alle partijen mogen om de beurt bij deze oude meester op gesprek komen en vertellen met wie ze wel en wie ze niet samen willen spelen. En ondertussen? Ondertussen vergeten we bijna waarom er eigenlijk ruzie werd gemaakt en mag Rutte blijven. Deze vertragingstactiek is er een die ik in het basisonderwijs veel tegenkom. Het blijkt niet alleen effectief bij kleuters, maar ook bij de volwassenen.

Ondertussen dreigt de ruzie met Rutte het land lam te leggen. Rutte zet daarmee zijn eigen belang voor het landsbelang. En dat terwijl steeds groter wordende issues zich opdringen. Problemen waar wij als jongeren de rekening voor gaan betalen. Want het stikstofprobleem blijft spelen, de kansenongelijkheid groeien en het is maar de vraag of wij later überhaupt een kans maken op de woningmarkt. Het wordt volgens mij daarom tijd dat de politiek zich weer gaat bezighouden met het landsbelang.

Als de politiek dino Herman Tjeenk Willink van stal haalt, dan moeten wij misschien onszelf uitnodigen om advies te geven. Want nieuw leiderschap verwachten van dezelfde mensen is alsof je na een dag teambuilding gelooft dat het bedrijf ineens wel winstgevend gaat zijn. Daarom is het heel belangrijk dat wij als jongeren wél met die stip op de horizon bezig blijven. Wij zijn nog in staat om met een frisse blik te kijken naar een vastgeroest systeem. Maar bovenal moeten wij de échte maatschappelijke problemen, als de kansenongelijkheid, het klimaatprobleem en het woningtekort, blijven agenderen en op die manier de politiek even bij de les roepen. Want als wij het niet doen, wie dan wel?

Daarom wil ik je vragen om de volgende vraag eens voor jezelf te beantwoorden: waar zou de politiek volgens jou over moeten gaan? En wat kunnen wij eraan doen om dat te bewerkstelligen?

Léonie Janssen