Worden wij als jongeren wel serieus genomen? Het is een vraag die zich de laatste tijd steeds vaker aan me opdringt. Sinds ik voorzitter ben, heb ik gezien hoe ongelofelijk goed veel jongeren weten waar ze het over hebben. Tegelijkertijd zie ik ook dat wij als jongeren vaak te weinig worden gehoord, of zelfs simpelweg worden afgewimpeld. Ik weet niet of dit probleem is verergerd tijdens de coronacrisis, of dat het me gewoon meer is op gaan vallen nu ik vaker mee mag kijken bij allerlei verschillende organisaties. Maar dat het een probleem is, is mij pijnlijk duidelijk geworden. En dat is iets waar ik me zorgen over maak.
Een tweetal voorbeelden die mijn zorgen illustreren:
Allereerst het klimaat: een probleem wat jongeren als geen ander verenigt, een probleem waar jongeren massaal voor de straten op gaan. Keer op keer wordt de inzet van jongeren geprezen, ook door politici. Maar het blijft bij complimentjes, concrete veranderingen volgen niet. In plaats van het probleem nu voor eens en voor altijd aan te pakken, lijkt de politiek de relatief makkelijke route te kiezen door echte hervorming op de lange baan te schuiven.
Langetermijndenken is gewoonweg niet sexy, maar helaas wel broodnodig, juist voor onze generatie. Keer op keer is er uit onderzoek gebleken dat hoe langer we wachten met het aanpakken van het klimaatprobleem, hoe moeilijker en pijnlijker een oplossing wordt. De berg aan problemen die wij later mogen oplossen wordt hiermee alleen maar groter. Waarom wordt er dan niet nu iets aan gedaan?
Het andere probleem is natuurlijk de al veel besproken coronacrisis, of eigenlijk de politieke reactie daarop. Afgelopen tijd zijn er veel maatregelen genomen om onze economie tijdens de crisis draaiende te houden. Begrijp me niet verkeerd, het is volkomen terecht dat mensen die het zwaar te verduren krijgen in deze tijd worden geholpen, daar wil ik niks aan af doen. Maar tegelijkertijd wordt de staatsschuld alleen maar groter en zijn wij, cru gezegd, uiteindelijk de generatie die geconfronteerd zal worden met de rekening. Onvermijdelijk, zo lijkt, maar toch vraag ik me af waarom jongeren niet vertegenwoordigd zijn bij de onderhandelingen hierover?
Waarom zit er niemand van onze generatie, die specifiek onze belangen behartigt bij het Red Team? Wij vormen tenslotte de generatie die uiteindelijk geconfronteerd wordt met de rekening! Een rekening die overigens niet alleen in een verre toekomst, maar ook nu al voor veel jongeren voelbaar is. Want terwijl er prijzige steunpakketten voor allerlei sectoren worden opgetuigd, is het vinden van een baan als starter lastiger dan ooit, is de kwaliteit van het onderwijs niet wat het zou moeten zijn en studeren veel jongeren noodgedwongen later af, terwijl vereenzaming op de loer ligt. Het denken over steun voor deze groep komt niet veel verder dan een paar extra maanden studenten-OV. Een leuk gebaar, maar niet echt een teken dat jongeren in deze ingewikkelde situatie serieus genomen worden.
Volgens mij is het hoog tijd om hier iets aan te doen. Als jongeren moeten wij die plek aan tafel opeisen, moeten wij ons blijven verenigen om problemen aan te kaarten en zeker geen genoegen nemen met een schouderklopje of een compliment. Gelukkig krijgen wij hier binnenkort een eerste kans voor: het stemmen over de amendementen op het verkiezingsprogramma. Laten wij er samen voor zorgen dat zo veel mogelijk van de plannen van de Jonge Democraten een plek krijgen in het programma van D66 en dat er echt naar ons als jongeren geluisterd moet worden.
Lieve Jonge Democraten, het wordt tijd om van ons te gaan laten horen. Tijd om af te dwingen dat onze belangen serieus genomen worden. Daar is genoeg reden voor, juist nu!
Léonie Janssen
Foto: Studio Vierentwintig