Het is alweer bijna een week geleden dat het D66-congres plaatsvond in een bomvol Chassé Theater in Breda. Twee redactieleden van de DEMO, Jetske Steenstra en Thomas van de Vijver, schrijven over hun ervaringen.
Jetske Steenstra
Op zaterdag 9 november 2019 ben ik op weg naar Breda voor het congres van D66. Hoewel ik de trein met de JD’ers uit Rotterdam net heb gemist, is het in de volgende trein toch gezellig met de JD’ers uit Utrecht en de mensen van D66 Rotterdam. Op tijd voor de speeches arriveren we uiteindelijk bij het Chassé Theater. Half luisterend naar de presentatie van de canon van sociaal-liberalisme (zitten er meer vrouwen in dan alleen Aletta Jacobs?) bekijk ik het programma van vandaag en zet ik mijn mobiel nog even op stil. Annabel komt met een prachtspeech over de toekomst. Yes, treinen in plaats van vliegtuigen in Europa! Het praatje van Wouter Koolmees bleek ik beter te begrijpen dan ik had verwacht. Meer geld naar onderwijs, is altijd beter. Ondertussen probeer ik nog steeds te bedenken wat ik ga doen vandaag.
De speeches zijn afgelopen en ik loop dus de zaal uit. Meteen ben ik iedereen kwijt en weet ik nog steeds niet naar welke sessie ik wil. Ik besluit samen met enkele andere verloren JD’ers naar de JD-stand te gaan om direct wat te schrijven op het doek met ‘voor de toekomst’. Voor de volgende sessie wil ik naar beneden lopen, maar kom weer iemand anders tegen.
” Iedereen was het er over eens dat er iets moet veranderen.”
Inmiddels is het 12.30 en heb ik in de laatste twee uur niets anders gedaan dan bijpraten met een hoop mensen die ik al een tijd niet had gezien. En dan lukt het om echt ergens heen te gaan, ‘De toekomst van de universiteit’. Ik ben alvast gaan zitten in hele chille stoelen. Achter mij wordt gevraagd welke sessie hiervoor was (toegang tot anticonceptie). ‘Ow een feministische samenzwering’, wordt er geroepen. Ik besluit hier maar even niet op te reageren. De zaal stroomt langzaam vol en er wordt voornamelijk gediscussieerd over de stoelen en de vraag of ze ons in slaap willen brengen.
Het panel over de toekomst van de universiteit was interessant. Iedereen was het er over eens dat er iets moet veranderen. Ondertussen komt Léonie naar mij toe met de vraag of ik nog naar de moties over onderwijs ga, om in te spreken. Ik besluit in de zaal te gaan zitten waar de moties worden besproken. Er worden bloemzaadjes aangeboden tijdens een motie, Annabel verdedigt een motie over maximaal 90 km/u, maar geen onderwijsmoties te zien.
Het is tijd om naar de kick-off van de scholentour te gaan en ik bespreek samen met Léonie dat zij bij de moties gaat zitten en dat ik haar later bericht over de kick-off van de scholentour. Er volgt een mooi verhaal over de ontwikkeling van de nieuwe visie over onderwijs van Paul van Meenen. In de zaal worden enkele stellingen besproken en ik mag één keer wat in de microfoon zeggen.
Samen met Laurens gaan we terug naar de plenaire zaal voor de speeches. Het is best dringen om naar binnen te komen. Vervolgens wordt er tegen Laurens gezegd dat hij niet op de plek mag staan die eerder was aangewezen, omdat dat de plek voor de pers is. We worden achter een grote camera gezet, maar oké, we hebben een plek. Twee uur, een beetje aan de lange kant, luisteren we naar allemaal speeches. Wouter Koolmees heeft een hilarische toespraak, met een geweldig filmpje voor Alexander Pechtold. Sigrid Kaag heeft dan weer een heldere speech, die ik van begin tot eind begrijp en Rob Jetten sluit af. Tijd om naar huis te gaan.
Thomas van de Vijver
Afgelopen zaterdag was ik aanwezig bij het landelijk D66-congres in Breda. Het thema was dit jaar ‘iedereen gelijke kansen’, dus ik was erg benieuwd naar de ideeën die gedurende de dag zouden worden geopperd. Het congres begon met een sterke speech van onze voorzitter Annabel Broer. De speech was terecht kritisch naar de moederpartij. Waar zijn inderdaad de idealen gebleven die D66 hoog in het vaandel draagt (of droeg)? De partij verkeert in een winterslaap, stilstand en lijkt soms op een netwerkpartij aldus Annabel. Waar is die passie gebleven voor die idealen?
“Een basisinkomen in combinatie met goede begeleiding is toch een ideaal?”
Met die gedachten in mijn hoofd bezocht ik enkele subsessies. Eens kijken of die stilstand daar te bespeuren is. Graag licht ik er twee uit. Bij Deel de Welvaart stond een eerlijkere verdeelsleutel voor de welvaart centraal. Immers, wat houdt de richtingwijzer “Beloon prestatie en verdeel de welvaart” eigenlijk in? Dat het aantal problemen groot is in de samenleving, is evident. Alleen al het feit dat rond de 1 miljoen landgenoten onder de armoedegrens leven, zegt al genoeg. Het basisinkomen werd door vele aanwezigen en sprekers als een mogelijke oplossing gezien. Maar twijfel en onzekerheid hierover was te bespeuren in de zaal. We hoeven niet te kijken naar andere landen, we zouden er ook zelf mee aan de slag kunnen gaan. Een basisinkomen in combinatie met goede begeleiding is toch een ideaal? Overigens, was er voor de laatste (mijn favoriete) stelling “D66 moet meer betrokken zijn bij de sociale problematiek aan de onderkant van onze samenleving” helaas te weinig tijd. Ons imago is soms wat elitair, wat de indruk geeft van een gebrek aan realiteitszin onder onze leden. Tegen het einde van de sessie werd er kort aangemoedigd tot vrijwilligerswerk om in contact te komen met mensen buiten onze bubbel.
Dat de realiteit soms keihard kan zijn, bemerkte ik ook bij de sessie Gezondheid van de Toekomst. Professor Ernst Kuijpers van de Erasmus MC liet het metronetwerk van Rotterdam zien met per halte aangegeven de gemiddelde levensverwachting. Er is een aantal haltes waar de levensverachting veel lager ligt. Ook heerst het beeld dat Nederland vooroploopt in de zorg, maar in vergelijking met andere landen valt dat erg tegen. Terecht wijst Kuijpers erop dat preventie te weinig wordt benadrukt. Hij pleitte voor het opbouwen van regionale zorgnetwerken in Nederland. Zo, nog een ideaal waarnaar we kunnen streven!
Nog even zou ik willen stilstaan bij de woorden van Annabel. Over 35 jaar Jonge Democraten, “35 jaar, laat dat nou precies de leeftijd zijn waarop de meeste mensen hun idealisme verliezen.” Huisje, boompje, beestje en een nieuwe levensfase begint. Met mijn 28 jaar ga ik aardig die kant op. Laat ook ik hopen dat ik niet in stilstand of winterslaap verval.
Foto: Jeroen Mooijman