Terwijl de media is geboeid door de demonstratiegolf van de afgelopen weken: gele-hesjes, klimaatspijbelaars, (en in mindere maten) vakbondsprotesten. Zou ik het graag willen hebben over de tijd waarin politici met het honoreren van een tandeloos klimaatakkoord, menig burgerbeweging hebben voortgebracht.
Op een druilerige vrijdagochtend stond ik te wachten op een bus, om samen met tientallen Nederlanders af te reizen naar Parijs. Hoewel ik tijdens de busreis nog even snel het meest recente concept klimaatakkoord doornam (Paris Agreement PDF), heb ik voor mijn vertrek een significante keuze moeten maken: colbertje of gasmasker.
“We will not bend to the politics of fear that stifle liberties in the name of security. The biggest threat to security, to life in all its forms, is the system that drives the climate disaster. History is never made by those who ask permission.”
Tijdens de COP21 was het demonstratierecht in Parijs (tijdelijk) opgeschort en zelfs gecriminaliseerd, onder de noodtoestand welke was uitgeroepen na de serie van terroristische aanslagen van november 2015. Deze noodtoestand is echter zes keer verlengd, om na twee jaar grotendeels over te worden genomen door permanente wetgeving.
Toen we op de zaterdagavond met een oprukkend cordon van Franse Compagnies werden geconfronteerd, is het mij meermaals gelukt om verscheidene (militante) activisten door de gesloten ME linies te bluffen. De andere mogelijkheid zou het beklimmen van de buitenmuur van een binnentuin zijn geweest. En met de tijdsdruk van een linie politiehonden in het achterhoofd, was mijn keuze om een colbert te dragen dan ook zeer gunstig.
Eerder die week stond ik bij de Gamma verscheidene ademhalingsmaskers te vergelijken, klassen, patronen, filters. Mogelijk was het gewoon onkunde wat mij deed besluiten om de bouwmarkt te verlaten zonder passende bescherming. Maar het vooruitzicht dat ik mijzelf zou markeren voor (excessief) politiegeweld, was mijns inziens de primaire motivatie.
“Bijna elke overtreding kan worden gedoogd door middel van een ferme waarschuwing, een opeenstapeling van sociale-privileges kan dan ook meer bescherming bieden tegen politiegeweld; dan daadwerkelijk beschermende kleding.”
Toen er later op die avond een oprukkend gordijn van traangas ons tegemoet kwam drijven, werd er geen onderscheid gemaakt; geen onderscheid tussen man of vrouw, klasse, huidskleur, geaardheid, maatschappelijke positie, of levensbeschouwing. Militante individuen gebonden in een collectieve waan, huilende betrokken burgers, wachtend in het oog van de storm, totdat iemand hun droom de werkelijkheid in kon verheffen.
Elke maand wordt er een redactiecolumn door een van onze redactieleden geschreven. Ditmaal de beurt aan Felix Woudenberg, politiek activist.